TIP VAN RUUD: Nefertiti quartet

Op 2 maart van dit jaar moest de jazz gemeenschap afscheid nemen van een icoon. Wayne Shorter stond wat mij betreft op dezelfde hoogte als Miles Davis. Niet voor niets vroeg de laatste hem meerdere malen om toe te treden tot zijn kwintet, wat uiteindelijk in 1965 lukte. Veel composities van Wayne Shorter belanden uiteindelijk op albums van Miles. En op het album Nefertiti dat in 1968 uitkwam is de titeltrack van de saxofonist en componist. Ook werd hij één van de oprichters van de baanbrekende jazzrock formatie Weather Report.

Een lange inleiding om mijn tip voor deze maand aan jullie voor te stellen. Het Franse kwartet Nefertiti draagt de naam van het album uit 1968 omdat ze naar eigen zeggen hieruit hun inspiratie putten. De band bestaat al 10 jaar maar is blijkbaar aan mijn aandacht ontsnapt. Echter Ik kwam hun nieuwste album Live in Paris tegen en dat pakte mij.

Delphine Deau richtte de band in 2013 op samen met medestudenten van het CRR conservatorium in Parijs. Live in Paris is het vierde album. De samenstelling is vrij traditioneel.

Delphine Deau – piano/composities
Camille Maussion – sopraan en tenor saxofoon
Pedro Ivo Ferreira – contrabas
Pierre Demange – drums

Edoch de muziek is verre van dat. Het eerste nummer, Danse Futuriste genaamd, knalt gelijk meer dan 12 minuten je luidsprekers uit. Gedreven samenspel, verrassende wendingen en fenomenale solo’s in dienst van het nummer. TTT pt1. en pt2. zijn dan weer veel experimenteler. Vol ritmiek, met name van de drummer, en in part 2 met speels maar hier en daar hectisch om elkaar heen draaien van de instrumenten wordt naar een climax toegewerkt. Waarna de piano de rust terug brengt en men gezamenlijk tot de slotsom komt. Het volgende nummer, het korte Neffertati, is een variant op het beroemde nummer van Wayne Shorter, Dit nummer brengt door zijn romantische inslag wat rust halverwege het album. De plaat sluit af met twee lange nummers. Eerst Maelström dat sferisch en dreigend begint als een van ver steeds dichterbij komend onweer. Een gespannen gevoel ontstaat. Het middenstuk verbeeld voor mij de langzaam van onrust naar rust overgang die je ervaart wanneer het onweer overtrekt en vervolgens de natuur weer zijn gang gaat. Het slotnummer Vague A L’Ame is een mooie mix van de ingrediënten die in de vorige nummers ook aanwezig waren.

Een kleine 49 minuten aangename en spannende luisterervaring zonder de elektronische toevoegingen die in de door mij getipte bands wel vaker de kop op steken. En zeer geschikt voor een dynamisch live concert. Zie de luisterlinks hieronder.

Zeg je nu na beluistering daar zou ik wel eens een concert van willen meemaken dan heb ik goed nieuws. Ze staan namelijk op zondag 18 juni om 14.00u op het Molenwaterpark podium van het Zeeland Jazz Festival in Middelburg. En dat podium is nog eens geheel gratis ook! Geen enkele reden meer om weg te blijven zou ik zeggen.

Kijk trouwens ook op de website www.zeelandjazz.nl voor het gehele programma. Er staan voor jong en oud geweldige bands geprogrammeerd.

Vanuit een aangenaam zonnig Vlissingen groet ik jullie en tot de volgende maand.