»
Deze site maakt gebruik van cookies, zodat wij je de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in je browser en voert functies uit zoals het herkennen wanneer je terugkeert naar onze site en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de site je het meest interessant en nuttig vindt.
TIP VAN RUUD: Sylvie Courvoisier
Jullie herkennen vast wel van die momenten dat muziek je terug voerde naar de tijd dat je interesse in muziek en bepaalde artiesten kreeg. Bij mij was dat in de hoogtijdagen van de symfonische rock. Ik werd gegrepen door de beelden die bands als Yes, Genesis, King Crimson, Van der Graaf Generator en Pink Floyd opriepen. Lekker lange nummers waarin ook volop geïmproviseerd werd. Enkele van hen bestaan overigens nog steeds. Het was voor mij de poort naar de ontdekking van jazz gerichte en geïmproviseerde muziek. Via de toetsenisten van deze bands kreeg ik ook belangstelling voor de piano. Ik had daar altijd een beetje stoffig en klassiek beeld van. Inmiddels zoveel jaar verder ben ik een groot liefhebber van dit instrument en heb artiesten zoals Esbjörn Svenson, Tingval trio, Rembrandt Frerichs, Ronin en nog een aantal anderen omarmt. Sinds kort is daar mijn tip voor de maand juni bijgekomen.
Zoals wel vaker kwam ik de naam Sylvie Courvoisier tegen in één van de muziekbladen die ik nog steeds met regelmaat van voor naar achter doorspit.
Haar nieuwste album Chimaera, een dubbelaar, werd besproken. Het betreft een concept album, ook al zo’n fenomeen in de 70er jaren, geïnspireerd door de schilder Odilon Redon, geboren in 1840 en overleden in 1916, die ik verder niet ken. Hij maakte schilderijen vol symboliek, dromen en fantasie. Samen met de bezetting van de groep kreeg ik het gevoel dat deze muziek wel eens de sferen van die oude symfo dinosauriërs zou kunnen combineren met mijn recentere interesses. Op naar de streamingsdiensten en YouTube. Mijn veronderstelling bleek juist. Wat een heerlijk eigentijds en toch vertrouwd album is Chimaera.
De geboren Zwitserse woont al meer dan twintig jaar in New York en is dus absoluut geen groentje meer. Dit blijkt ook uit de lange rij namen waarmee ze heeft samengewerkt, waarvan enkele ook al in de alsmaar uitdijende lijst van mijn tips zijn voorgesteld. Ze schrikt niet terug voor het experiment en voelt zich net zo goed thuis in een concerthal als solo artiest als in een jazz club of op een festival met een (deels) elektrische band. Deze veelzijdigheid komt ook terug in de diverse projecten als leider met een groep, trio of solo en de veelzijdige samenwerkingsverbanden met o.a. John Zorn en de gitarist Mary Halvorson.
De muzikanten waarmee Sylvie Courvoisier dit project vorm heeft gegeven zijn:
SYLVIE COURVOISIER – piano
WADADA LEO SMITH – trompet
NATE WOOLEY – trompet
CHRISTIAN FENNESZ – elektronica en elektrische gitaar
DREW GRESS – bas
KENNY WOLLESEN – drums en vibrafoon
NASHEET WAITS – drums
De nummers zijn overwegend van aanzienlijke lengte. De band neemt de tijd om een sfeer op te bouwen. Deze sfeer varieert van dromerig, loom en relaxed naar stads, druk en chaotisch. Dit kan zijn per nummer, maar ook in een nummer. Alsof er na een aanvankelijk liefelijk of mooi tafereel iets dreigends aan de horizon verschijnt.
Dit maakt de muziek bij vlagen complex en niet ieders “cup of tea” maar houdt het boeiend en spannend. Er is veel ruimte voor onverwachte wendingen en stemmingswisselingen die bijdragen aan de spanningsopbouw en onvoorspelbaarheid van de muziek.
Voor de avontuurlijk ingestelde luisteraar die zich open stelt om geconcentreerd een album in zijn geheel tot zich te nemen en de muziek de tijd te gunnen zich te ontplooien.
Je kunt Sylvie Courvoisier deze zomer live horen en zien op de diverse festivals in Europa waaronder het North Sea Jazz Festival op zondag 14 juli om 17.30u in de Missouri. Jullie kunnen wel raden waar ik die dag rond die tijd vertoef.
Om in de stemming te komen:
https://open.spotify.com/album/3FuqgaXo4TOgxiaLeXlCxO?si=oSTMcFoEQMmvfO6ZAQd4Og
Reactie toevoegen