TIP VAN RUUD: Mary Halvorson

Soms moet je wat meer moeite doen voordat een muzikant je pakt. Zo hoorde ik in een ver verleden Roxy & Elsewhere van Frank Zappa voor het eerst en vond er geen reet aan om het maar plat uit te drukken. Enkele jaren later werd ik groot fan van deze veelzijdige ook jazz muzikant en ben dat tot op de dag van vandaag nog steeds. Een beetje hetzelfde geldt voor mijn tip keuze van februari Mary Halvorson. 
In één van mijn eerdere tips heb ik aangegeven dat ik vaak de Europese jazz en aanverwante muziek spannender en avontuurlijker vind dan veel van de Amerikaanse collega’s. Mary Halvorson is hierop zeker een uitzondering. Misschien komt dit doordat zij naar mijn mening ook meer aansluit bij de Europese invulling. Ik besef overigens dat dit voor beide continenten wel een grote veralgemenisering is van wat er allemaal op “jazz” muziek gebied plaats vindt. Maar dat terzijde.
Terug naar mijn tip. Mary Halvorson is geen nieuwe ster aan het firmament. Al meer dan 20 jaar is ze gestaag naam aan het maken als een begenadigd gitariste. Tot nu heeft ze, veelal via kleine labels, al veel albums op de wereld gezet en diezelfde wereld rondgereisd. Zo heb ik haar een jaar of vijf geleden in één van de kleine bovenzalen op het North Sea Jazz Festival voor het eerst zien spelen. Dat klonk wel bijzonder maar ik was toen nog niet overdreven enthousiast. 

Gestaag maakte ze in die jaren meer naam onder collega’s vanwege haar bijzondere gitaarspel waardoor er steeds meer vraag naar haar ontstond. Zo speelde ze in de loop van de jaren met een heel scala aan voornamelijk niet mainstream artiesten zoals Tim Berne, Anthony Braxton, Taylor Ho Bynum, John Dieterich, Trevor Dunn, Bill Frisell, Ingrid Laubrock, Jason Moran, Joe Morris, Tom Rainey, Jessica Pavone, Tomeka Reid, Marc Ribot and John Zorn. Nu zul je zeggen dat is niet ieders cup of tea, maar ik wil jullie toch verzoeken het nieuwe album van haar genaamd Amaryllis & Belladonna een kans te geven. Op plaat is het ook uitgegeven als dubbel lp. Op cd zijn het twee aparte albums. Op Amaryllis speelt ze elektrisch met haar band in combinatie met, op drie nummers, het Mivos strijkkwartet terwijl Belladonna akoestisch gitaar bevat samen met het Mivos strijkkwartet.
Haar nieuwe band bestaat uit:
Adam O’Farrill (trompet) 
Jacob Garchik (trombone)
Patricia Brennan (vibraphone)
Nick Dunston (bass) 
Tomas Fujiwara (drums)
Het Mivos strijkkwartet is:
Olivia De Prato (viool)
Maya Bennardo (viool)
Victor Lowrie Tafoya (viola)
Tyler J. Borden (cello)
De verbindende factor is natuurlijk het strijkkwartet. Daarom heeft ze uiteindelijk besloten naast een losse versie van ieder ook een dubbel album uit te geven. 
Belladonna veroorzaakt bij mij een vervreemdend effect door de in mijn oren soms bewust bijna vals klinkende gitaar. In combinatie met de strijkers zorgt dit voor een naar klassieke kamermuziek neigend geluid, terwijl de gitaar dan ineens een unheimische sfeer toevoegt. Op een volgend nummer klinkt de gitaar dan weer als één geheel met de strijkers. Belladonna creëert bij mij een combinatie van rust met een rauw randje.
Amaryllis gaat meer de kant uit van de moderne jazz, maar het samenspel van de muzikanten in combinatie met het compositorisch talent van Mary Halvorsson zorgt voor veelzijdige en spannende nummers. Door af en toe ook hier de strijkers toe te voegen vormt het toch één geheel met Belladonna. Ik zou zeggen begin op zondagochtend Belladonna te beluisteren en ga vervolgens de middag meer swingend en met meer power in via Amaryllis.
Zelf zegt ze in een uitgebreid interview in het Nederlandse jazzblad Jazzism hierover: Omdat ik op de strijkersplaat Belladonna akoestisch gitaar speel en elektrisch op Amaryllis, de bandplaat met strijkers, komen er twee kanten van mijn muzikale persoonlijkheid naar buiten die ik graag wilde koppelen.
Na jaren in de marge van het grote publiek te hebben vertoeft, terwijl collega muzikanten haar als een grote ster beschouwden, is dit nieuwe werkstuk Amaryllis & Belladonna niet voor niets door een groot en bekend label als Nonesuch op de markt gebracht. Niemand minder dan Pat Metheny heeft vele albums op dit label gemaakt. 
De gerenommeerde The Guardian gaf een vijf sterren recensie.  Over smaak valt niet te twisten maar ik ben het in dit geval met hen eens! Ik zou hier de bekende uitspraak over een frisdrank “een beetje .

Tot de volgende maand en blijf actief luisteren en concerten bezoeken. Je leeft tenslotte maar één keer!