De Concertreeks van MuziekPodiumZeeland is dit seizoen heel interessant met topmusici en verrassende uitvoeringen. Zaterdag 23 maart was het Van Baerle Trio te gast on de Sint Jacobskerk in Vlissingen met een mooi uitgebalanceerd programma. Het pianotrio in d van de impressionist Fauré en de Zeeuwse première van Triptych van Zuidam voor de pauze en de confrontatie tussen twee echte romantische componisten Liszt en Brahms na de pauze.

Laat ik eerst zeggen dat het Van Baerle Trio een heel bijzonder trio is. Pianist Hannes Minnaar, violiste Maria Milstein en cellist Gideon den Herder zijn niet alleen ras muzikanten, zij voelen elkaar perfect aan. Als dit drietal musiceert zie je drie musici maar je hoort een grote eenheid alsof ze als één lichaam muziek maken. Natuurlijk hebben zij hun individuele inbreng, maar als publiek ervaar je een grote saamhorigheid, je wordt als het ware aan de hand genomen door een trio dat je de weg wijst in een heerlijke muzikale wereld.

Bovendien is het aanvoelen van elkaar opvallend. Een enkele blik volstaat om steeds alles correct samen uit te voeren. Elke nuance wordt overgenomen, alles klinkt gelijk en het komt heel natuurlijk over. Het lijkt of alles bijna moeiteloos wordt gespeeld, maar dat is natuurlijk niet waar, deze musici werken hard en streven perfectie na. Daarom is elke uitvoering spannend en een echte belevenis.

Het Pianotrio in d opus 120 van Gabriel Fauré is een laat werk waarin de impressionistische inbreng glashelder overkomt. Hoe heerlijk zangerig klonk het thema in het openingsdeel en hoe heerlijk energiek en stralend werd de coda gespeeld. Het langzame middendeel met een poëtisch karakter en een vreemde vluchtige melodie, die erg sterk door de pianist werd gebracht, onderstreepte de lyrische melodieën van de strijkers. Door de vele modulaties kreeg de muziek extra kracht. De expressieve finale kwam prachtig en virtuoos over en was ook volledig in balans.

Triptych het drieluik in drie delen voor drie instrumenten van Rob Zuidam was een gedroomde voortzetting van de impressionistische wereld (in een moderner jasje) van Fauré. De nuchtere titels van de delen 1,2 en 3 verhulden drie sfeerimpressies: vrolijk gejubel, melancholie en afwisseling. Het is onmogelijk het werk echt te beschrijven na slechts één keer ernaar te hebben geluisterd. Wat me bij blijft zijn: de impressies van vrolijkheid in korte melodietjes, de klaterende pianoloopjes en de spitse pizzicati van de strijkers. Ook de verstilde momenten, die afgewisseld werden met sombere akkoorden en de heftige uithalen, die door ingewikkelde ritmes extra effectvol klonken, waren spannend. In deel 2 was de zwaarmoedigheid voelbaar en wisselden de musici de thema’s mooi af (melodie en ondersteunende akkoorden). Het slotdeel deed sterk aan Fauré denken met een heerlijk kabbelende pianopartij en strijkers die in hoge regionen verkeerden.

Liszt en Brahms zijn beiden romantisch, bij Liszt overheerst de virtuositeit en het verhalende. Bij Liszt hoor je altijd de flow van de melodieën en een warm gevoel van liefde. Brahms is voor mij dé grootmeester. De man die niet alleen een warm hart voor zijn medemens had, maar ook in zijn muziek elke melodie onderstreepte en zorgde voor een prachtige harmonie. Hij schreef zijn kamermuziek bijna symfonisch. Daardoor worden zijn trio’s en andere kamermuziekwerken grote composities geconcentreerd in notendop. Zijn tweede pianotrio in C opus 87 kent een rijke thematiek en is duidelijk geschreven met veel fantasie. Het werk bezit tevens Beethoviaanse energie en kracht. Ik vond de variaties in het Andante heerlijk om naar te luisteren. Ik genoot van de Scandinavisch aandoende fantasie in het Scherzo en de kracht en helderheid van expressie in het Allegro giocoso. Het Van Baerle Trio zorgde voor een heerlijke, enerverende avond.