TIP VAN RUUD: Loek van den Berg quintet

Zo rond maart begint het bij mij altijd te kriebelen. Een deel van het programma voor North Sea Jazz Festival is dan bekend geworden. Verder ga ik sinds enkele jaren naar het zeer aan te bevelen Transition festival in Utrecht. Dat is dit jaar op 15 maart in Tivoli/Vredenburg. Waar NSJF steeds meer op safe speelt is er bij de opzet van Transition sprake van een mix tussen nieuw talent en gevestigde namen die niet op een plaats in een populariteitslijst uit zijn.

De artiest die ik voor deze maand heb uitgekozen zou in Utrecht zeker op het programma kunnen staan wat mij betreft. En het is nog een Nederlander ook. Ik heb het dan over Loek van den Berg.

Een relatief jonge saxofonist die dit jaar zijn tweede album heeft uitgebracht bij Zennez records. Een label dat veel musici uit de lage landen een kans geeft, waarvoor lof.

Zijn klank is warm en gloedvol met een vleug melancholie en zeker op de sopraansax vrolijkheid en springerig als een veulen in de wei. Naast zijn kwintet, waarmee hij het album van mijn tip mee heeft gemaakt, is hij actief in projecten die meer neigen naar wereldmuziek. Ook componeert hij voor zijn duo met Daniel van der Duim.

Dat hij voldoende kwaliteit heeft blijkt wel uit het feit dat zijn eerste album Wayfarer gelijk een Edison voor interessante nieuwkomer opleverde. Het titelstuk kreeg tevens de prijs voor beste compositie tijdens de Dutch Jazz Competition.

Het intensieve tour programma dat hierop volgde zorgde ervoor dat zijn ideeën voor het tweede album, Seafarer genaamd, nog meer konden worden uitgewerkt met in zijn achterhoofd de kenmerken van zijn mede bandleden.

Luister maar naar:

Loek van den Berg                    –           sopraan en alt saxofoon en doedoek
Willem Romers                         –           drums
Aseo Friesacher                        –           piano en zang
Cas Jiskoot                               –           contrabas
Nathan Surquin                        –           trombone

Seafarer is een album waarop de acht composities, allen uit Loek’s creatieve pen, de diverse sferen van de zee perfect weergeven. De eerste twee nummers, het titelnummer deel I en II genaamd, suggereren een vrolijk vertrek van wellicht een cruiseschip of zeiljacht. Krachtige vrolijke muziek. De passagiers zijn vol verwachting van wat ze gaan meemaken. Inventief en lyrisch solowerk van bas en sopraansax onderstrepen dit.

In het derde nummer Bodrum Bolero is iedereen gesetteld en kijkt uit over de oceaan of er iets te zien valt. Ondertussen met elkaar kletsend. Het samenspel tussen de heren is hier vloeiend en straalt een bepaalde rust uit zonder kabbelend te zijn.

Attic Views vervolgens begint met een enigszins dreigende trombone en piano, begeleid door de blazers. Om vervolgens in rustiger vaarwater te komen middels een piano solo. De dynamiek in de solo neemt later toe. Wat opvalt is het inventieve samenspel dat het nummer, maar eigenlijk ook het hele album, een bijzonder aangename luisterervaring maakt. Spannend maar toch herkenbaar.

Het vijfde nummer When We Weep is melancholischer. Een passagier leunt over de reling en mijmert over vervlogen tijden of verloren naasten.

Samnayah is het volgende nummer. Prominent pianospel dat ondersteunt wordt door unisoon spelende blazers. Veel dynamiek. Mensen op de dansvloer tijdens het kapiteins diner? Het drumspel van Willem Romers zorgt voor een heerlijk swingende achtergrond om later naar de voorgrond te komen met een inventieve korte solo.

Het één na laatste nummer heet Balancer’s Tale. Het handgeklap dat het stuk begeleid geeft een Flamenco achtige sfeer aan het stuk. Je gaat als vanzelf mee bewegen. Het prachtige saxofoonspel van de leider zelf geeft een extra duw aan het stuk. Ook hier is de piano van Aseo Friesacher een bindende factor.

Tot slot de kers op de taart. Het laatste nummer Language Of The Unheard. Een melancholisch begin met verstilde piano en sax. Een oase in de woestijn, of zo je wilt, een Noord Afrikaanse haven komt in zicht. Arabisch klinkende muziek, maar toch is het jazz. Afscheid nemen van je medereizigers. Een mooie reis met veel herinneringen komt tot een eind. Het doet mij denken aan één van de stukken van de Libanees Franse trompettist Ibrahim Maalouf. Zonder dat er overigens een trompet in het nummer voor komt.

Een avontuurlijk album waarin inventief gebruik wordt gemaakt van spannende maatsoort wisselingen en prachtig samenspel. Krachtige nummers die in het geheel niet ingewikkeld klinken waarbij de instrumenten knap met elkaar verweven zijn. Met recht een nieuw Nederlands talent. We zijn verwend, want we hebben er zoveel. Ga vooral naar ze luisteren. Niet alleen de bekende Amerikanen en Britten hebben iets te zeggen in 2025!